Սիրում եմ կարոտս . . . ♥

Ատում եմ հեռավորություն ու կարոտ բառերը ... ատում եմ ... նրանց մեջ այնքան ցավ ու տխրություն կա ... պատկերացնել , որ հեռու եմ քեզնից հավասարաս է չապրելու ... լինել կողքիդ , զգալ շունչդ , ապրել քեզնով , սիրել , սա եմ ես ուզում ... ուզում եմ լինել երջանկությանդ պատճառը , իսկ ես ՝ քո ... ատում եմ կարոտ ասվածը ... անգամ այդ բառն արտասանել չեմ ուզում , իսկ հակառակ իմ կամքին սիրտս այնպես է զգում թե ինչ է դա ....միևնույնն է ատում եմ , երբ հեռու եմ քեզնից , երբ ունեմ կարիքդ ու դու այնքան հեռու ես ինձնից , շատ հեռու .... այնքան ''ինչու''-ներ են կուտակվել սրտումս , որ այդ խառնաշփոթից չեմ կարողանում դուրս գալ,բանականոն կյանքով ապրել ... դժվար է...Թեև գիտակցում եմ , որ կարոտը հենց սիրուց է ծնվում , բայց ատում եմ ինչ էլ լինի ... անզոր եմ կարոտս թաքցնել քեզնից ... ԿԱՐՈՏՈՒՄ ԵՄ ԱՆՉԱՓ...անզոր եմ չկարոտել , բայց ավելի եմ ուժ հավաքում սրտումս , ավելի եմ սիրում քեզ , որ լինեմ կողքիդ,որ չբաժանի մեզ ոչ մի հեռավորություն ու կարոտ ... 

ատում , բայց միևնույն ժամանակ սիրում եմ կարոտս . . .