Քանի դեռ կարոտ կա մեր սրտերում , կարոտում ենք միմյանց , ուրեմն սիրում ենք . . . սերը գալիս է մեր կամքից անկախ , այն ժամանակ , երբ ամենաքիչն ենք սպասում նրան ... գալիս է անկոչ հյուրի պես ...բայց այդ անկոչին մենք թերևս դիմավորում ենք ուրախությամբ ... հետևաբար դառնում նրա ձեռքի խաղալիքը...նա մեզ շարժում է ինչպես ցանկանա...տալիս է զգացմունքներ , տալիս հնարավորություն սիրելու կամ ատելու ...
Ցավալին այն է , որ հաճախ կորցելուց հետո ենք հասկանում կորցրածի արժեքը ... տանջանքն ընկեր է դառնում մեր հոգուն ... սկսում ենք մեղավորներ փնտրել ... բայց չէ՞ որ ինքներս ենք մեղավոր...միշտ կորցնում է նա,ով չի պահպանում իր ունեցածը ... իսկ երբ արդեն չկա այն ինչ մերն էր ,անմիջապես զգում ենք պակասը ...
Պահպանեք այն, ինչ ունեք ... սիրեք և եղեք սիրված
Комментарии
Отправить комментарий